Dünya zor bir sınav veriyor. Sabır isteyen bir sınav. Televizyonlarda hep aynı haberler. Gazetelerde, sosyal medyada yükselen sesler hep aynı. Kafalarda aynı sorular. Hepimiz tedirginiz. Hepimiz korkuyoruz. Evde oturmaktan sıkılmış insanların paylaşımları, mesajları çıkıyor karşımıza. Bu tutsaklık tanıdık değil çünkü! Özellikle bu kadar bencilleşmişken! İnsan olmayla ilgili yeni şeyler öğrenme zamanı şimdi. İnsan olmak, acının gözlerinin içine bakmaktır bazen. Sabırlı olmaktır çoğu zaman. Başkalarını da düşünmektir. Dışarıda hiç tanımadığın insanlar için fedakarlık yapmaktır. Bunu yaparken de aslında kendine yaşanacak bir dünya hazırlamaktır.
Kimilerimiz konforlu evinde geçirirken zamanı, hastanelerde buz kesmiş ruhunu dinlendiremeden çalışan sağlık personelleri, maskesini saatlerce çıkaramadığı için aynaya baktığında kendini bile tanıyamayan yüzler... Binlerce hastaya koşarken, virüs kapıp hayatını kaybeden ya da kimin yaşayacağına karar vermek zorunda kalan ve bu yükü hayatı boyunca taşıyacak olan doktorlar... Bütün bunlar olurken işini kaybeden, kirasını nasıl ödeyeceğini düşünen insanlar da cabası...
Mavi gökyüzünde beyaz bulutların arasında yaşarken bir anda ortaya çıkan fırtına gibi... Aynı gemide aynı kader denizine atıyor bizleri. Alabilecekleri korkutuyor bizi. Hiç bitmeyecek gibi gelen günler... Zaman bildiğimizden çok farklı. Hayat tanıdığımız gibi değil.
Büyük acılarla sınanmayan bir neslin ilk gerçek savaşı... Bu savaşı göğüslemekten başka çare kalmıyor çünkü kaçmana da izin vermiyor. Ortak sevinçler paylaşmayı bilemedik belki ortak korkuları paylaşırız. Hepimiz aynı çığlıkları duymuyor muyuz? Hayatlarımız birbirine ne kadar da bağlı değil mi! Kader korkuyla terbiye ediyor bizi. Anlattığı bir şeyler var belli ki! Hiç tanımadıklarımızın acıları, gelip evimize yerleşiveriyor. Her eksilişimizde aslında nasıl da küçüldüğümüzü görüyor musunuz?
Acının dayanılmaz olduğu fotoğraflarla karşılaşıyor, hikayeler dinliyor, hayatta kalma savaşı veriyoruz. Rakamla yazılacak; şu kadar insan öldü bu kadar insan atlattı diye. Elbette bu günler de atlatılacak ve tarihe zor zamanlar olarak not düşülecek.
Kimsenin bilmediği hikayelerle biraz daha eksilecek dünya...
Merak etmeyin geçecek. Geçmeyen, bitmeyen hiçbir acı yoktur. Hiçbir savaş sonsuza kadar sürmemiştir. Herkes payına düşeni alıp giderken, unutmamamız gereken tek bir şey var artık: Hepimiz aynı gemideyiz...
Muhteşem bir anlatım...