Sevmek benim için hep sessiz bir yolculuk oldu. Gözlerimle anlatmaya çalıştım, kelimelerimle değil. Çünkü bazen kelimeler eksik kalıyor, bazen de fazla oluyor. İnsanları seviyorum ama çoğu zaman nasıl göstereceğimi bilemiyorum. İçimde bir duygu var, adı belki sevgi, belki merhamet, belki de sadece insan kalabilmenin çabası. İnsanları sevmek bana huzur veriyor, ama aynı zamanda beni en çok yoran şey de bu oluyor. Çünkü birini gerçekten sevmek, onunla beraber kendi içindeki iyi ve kötü tarafları da görmeyi gerektiriyor.
Bazen düşünüyorum, neden bu kadar etkileniyorum insanlardan diye. Birinin bakışı bile kalbime işlerken, bazen en yakın duran bir yabancıya bile uzak hissediyorum. Belki de sevmekten korkmamın nedeni bu. Çünkü sevgi, savunmasız bırakıyor insanı. Ama yine de seviyorum. Bazen belli etmeden, bazen sadece içimden, bazen bir tebessüm kadar sessizce.
İyi yönlerim insanlara yaklaşmamı sağlıyor, kötü yönlerimse bazen beni geri çekiyor. Ama ikisi de benim. Ben, hem anlayan hem de bazen anlamayan bir insanım. Ve galiba sevmek, kendini de bu haliyle kabul edebilmekten geçiyor. Çünkü birini sevmek, sadece o kişiye değil, kendi içindeki kırık taraflara da şefkat göstermek demek.
Bazen “neden sevmekte zorlanıyorum?” diye soruyorum kendime. Ama sonra fark ediyorum, aslında sevmekte değil, hissettiklerimi gösterebilmekte zorlanıyorum. Çünkü sevgi gösterilince değil, hissedilince büyür. Benim sevgim sessizdir, ama sahicidir. Konuşmam belki, anlatmam da zor olur, ama içimde olanın samimiyetine inanırım.
İnsanları sevmek, bazen anlaşılmamayı göze almak demek. Bazen geri çekilip izlemek, bazen de sadece iyi dileklerle birini uzaktan sevmek. Ben insanlara kırıldığımda bile onlara kötü düşünemem. Çünkü sevgi, bir karakter meselesidir. Birini sevdiğinde, onun sana ne yaptığı değil, senin içinde kim olduğun önemlidir.
Ben insanları sevmekten hiç vazgeçmedim. Bazen yoruldum, bazen sessiz kaldım, ama içimdeki o inanç hep kaldı. Çünkü sevmek, insana yeniden başlama gücü verir. Her ne yaşarsan yaşa, birini sevebilmek, hâlâ kalbinde sıcak bir yer kaldığını gösterir. Ve ben o sıcak yeri koruyorum.
Sevmek bazen kolay, bazen karmaşık ama hep öğretici. Sevmek, insanın kendi içini tanıması gibi. Birini sevmekle başlıyor ama sonunda kendine dönüyor. Çünkü her sevgide biraz kendini görüyorsun.
Ben hâlâ sevmeyi seçiyorum. Çünkü sevgi, insanın karanlık yanlarını bile aydınlatan tek şey.
Ben sevdiğim insanlara yalan söyleyemem. Ne kadar zor olursa olsun, gerçeği söylerim. Çünkü sevgi benim için dürüstlükle başlar. Ama biri bana yalan söylediğinde ister beni seven olsun ister hiç sevmemiş biri — fark etmez — o anda dünyam yıkılıyor gibi hissediyorum. Çünkü yalan bana sadece bir cümle gibi gelmez; güvenin, inancın, saf duyguların üzerine atılmış bir gölge gibi gelir. Benim kalbimde bir kez kırılan güven, kolay kolay onarılmaz. Ve en kötüsü, o insanı değil, kendimi sorgulamaya başlarım. “Ben neyi yanlış gördüm?” diye.
Sevmek, benim için bir seçim değil, bir refleks. İçimden gelir, düşünmeden olur. İnsanları sevmek bazen kolay, bazen zor ama hep gerçek. Çünkü ben kimseye rol yapamam, sevgimi gizleyemem, nefret etmeyi de beceremem. İnsanlara içten yaklaşırım, bazen bu yüzden kırılırım ama yine de kötü olmamayı seçerim. Çünkü inanırım ki, dürüst ve saygı kalabilmek, sevilmekten daha değerlidir.
Biri beni sevdiğinde bazen çok zor anlarım, zor hissettirir zaten. Ama biri bana yalan söylediğinde… o anda içimde bir şey sessizce kapanır. Eskisi gibi bakamam, konuşamam, hissedemem. O an anlarım ki bazı şeyler geri gelmez. Ama buna rağmen yine de sevgimden vazgeçmem, mesafe koymayı da beceremem. Çünkü sevmek, her şeye rağmen insan kalabilmektir.
İçimde hep bir dürüstlük, saygı ve bir samimiyet isteği var. Ben sevdiğim insanlara yalan söyleyemem, içim el vermez. Çünkü benim sevgim, gerçeğin üzerine kurulu. Ama biri bana yalan söylediğinde, kim olursa olsun — ister beni seven ister sevmeyen — o anda içimde bir şey kırılıyor. Güvenim, o temiz inancım bir anda dağılır gibi oluyor.
Benim için en zor şey, insanların beni yanlış anlaması değil, arkamdan konuşması. Birileri birbirine hakkımda yanlış şeyler anlattığında, o kişiyle ilgili duygularım hemen değişiyor. Çünkü benim için sevgi, gizli konuşmaların değil, açık yüreklerin işidir. Ben bunu kaldıramıyorum. Ne olur bana bunu yapmayın. Birinin arkamdan benim hakkımda konuştuğunu bilmek, özellikle de sevdiğim biriyle konuştuğunu duymak, beni yıkar gibi oluyor. Benim için dürüstlük, sadakatten bile büyük bir şey. Çünkü sevgi ancak dürüst kalırsa büyür.
Beni en çok üzen şey, iki insanın arama girmesi. Samimiyeti, inancı, sevgiyi bozan, araya kuşku sokan hiçbir şeye tahammül edemem. Ben birini seviyorsam, o sevgiye sahip çıkarım.
Ama birileri gelip o bağı zedelemeye çalışırsa, içimdeki o güven kaybolur.
Ben asla kimseye böyle bir şey yapmam.
Birinin arkasından konuşmam, kalbini kirletmem, sevgisini bozacak bir söz bile söylemem.
Çünkü ben sevgiye sadık kalmak isterim. Ne yaşanırsa yaşansın, ben gerçeği bilmek isterim. Benim için en değerli şey, gerçek sevgiyi görebilmek. Yani bana biri dürüstçe yaklaştığında, açık açık konuştuğunda, ne hissediyorsa onu söylediğinde… işte o zaman güveniyorum. Gerçek sevgi bana göre budur. Kusursuz olmak değil, içten olmaktır. Ben de bunu istiyorum. Gerçek, dürüst, güvenilir bir sevgiyi görmek, hissetmek ve yaşamak.
Ben artık biliyorum, sevgi sadece bir duygu değil bir duruş, bir merhamet, bir özgüven ve bir saygı demek. İnsanı koruyan da büyüten de temiz tutan da o. Benim için sevmek insanlara dokunmak değil kalplere iz bırakmak. Yalanın, kırgınlığın, yanlış anlaşılmanın arasında bile sevgiyi koruyabilmek… asıl güç orada. Ne olursa olsun ben hâlâ sevmeyi seçiyorum. Çünkü sevmek, insan olmanın en sade en dürüst hali. Kırıldım mı, evet. Ama her şeye rağmen içimdeki sevgiyi öldürmedim. Çünkü biliyorum, sevgiyi yaşatmak cesaret ister. Kimin ne dediği önemli değil, kalbinin ne hissettiği önemli. Gerçek sevgi sessizdir ama oradadır, gösterişsizdir ama derindir. Ve ben hâlâ buna inanıyorum. İnsan olmanın en güzel hali sevebilmekten hiç vazgeçmemektir.
‘’Kalbimle yazıyorum, çünkü herkes sevebilir ama herkes sevgiyi taşıyacak kadar güçlü olamaz.’’
Metin Gürkan Gündoğdu